Łącza zapasowe

Dobrze zaprojektowana redundancja opiera się na połączeniu różnych technologii. Najczęściej spotykane scenariusze to:

• Światłowód + LTE – klasyczny model, w którym światłowód pełni rolę podstawy, a LTE (lub 5G) przejmuje ruch w przypadku awarii. Niezależność infrastrukturalna jest tu niemal gwarantowana, bo sieć mobilna działa poza fizyczną kanalizacją światłowodową.
• Światłowód + radio linia – rozwiązanie szczególnie popularne w lokalizacjach, gdzie nie ma możliwości doprowadzenia drugiego światłowodu. Radio linia zapewnia sensowne prędkości i realną separację tras.
• Dwa niezależne światłowody – to brzmi jak złoty standard, ale tylko pod warunkiem, że faktycznie prowadzą różnymi trasami, do różnych węzłów operatora. Dwa kable w jednej rurze nie stanowią redundancji – stanowią iluzję redundancji.

Nawet najlepiej dobrane łącza zapasowe na niewiele się zdadzą, jeśli proces przełączania będzie manualny. Administrator, który dostaje telefon o awarii i ręcznie zmienia konfigurację routera, nie zapewnia ciągłości działania. Prawdziwe rozwiązanie to mechanizmy automatyczne:

• Dual WAN z funkcją failover – router monitoruje aktywność głównego łącza i automatycznie przełącza ruch w razie awarii.
• Load balancing – oba łącza działają równolegle, a system rozkłada ruch między nimi. W przypadku awarii jednego, drugie przejmuje całość bez odczuwalnej przerwy.

Zapasowe łącze to nie tylko kwestia dostępności internetu, ale też utrzymania polityki bezpieczeństwa. Jeżeli firma korzysta z tuneli VPN (IPsec, SSL) do połączeń między oddziałami czy zdalnymi pracownikami, przełączenie na zapasowe łącze musi być dla nich przeźroczyste. To oznacza, że konfiguracja VPN musi być zsynchronizowana z mechanizmem failover. W przeciwnym razie pracownicy wprawdzie „będą mieli internet”, ale odcięci od kluczowych systemów.

Łącze zapasowe generuje dodatkowe koszty. I tu pojawia się typowy dylemat zarządów: czy inwestować w drugie łącze, skoro pierwsze „prawie nigdy się nie psuje”? Odpowiedź zależy od tego, ile firma traci na godzinę przestoju. W branżach e-commerce, produkcji czy usług finansowych straty mogą sięgać dziesiątek tysięcy złotych – wtedy koszt backupu jest znikomy w porównaniu z ryzykiem.

Sceptyk powie: „Ale przecież można korzystać z LTE w telefonach, gdy padnie internet”. Tak, można – tylko czy to wystarczy do obsługi systemów ERP, wideokonferencji czy pracy setek użytkowników naraz? Łącze zapasowe to nie rozwiązanie „awaryjne na chwilę”, ale mechanizm zapewniający pełną ciągłość biznesową.

• Zakładają, że „dwa światłowody” oznaczają niezależność, nie sprawdzając tras.
• Nie testują scenariusza awaryjnego w praktyce – przełączenie okazuje się fikcją.
• Nie uwzględniają bezpieczeństwa i integracji z VPN.

Łącze zapasowe nie powinno być traktowane jako „punkt na liście do odhaczenia”, ale jako element realnej strategii ciągłości działania. To, co się liczy, to różnorodność technologii, niezależność infrastrukturalna, automatyzacja przełączania i integracja z bezpieczeństwem sieciowym.

Dlatego kluczowe pytanie brzmi: czy nasze zapasowe łącze naprawdę jest zapasowe, czy tylko tak je nazywamy? Firmy, które nie zadają tego pytania, często dowiadują się prawdy dopiero w momencie awarii – a wtedy jest już za późno.